Empeza a saberse a verdade. E pese a que ata grandísimos pilotos como o francés Alain Prost (Lorette, Francia, 1955), catro veces campión do mundo de F-1 (1985, 86, 89 e 93) sospeitan que «máis que o seu estado físico, Michael puido descubrir que non ía poder gañar», o certo é que a explicación ofrecida o pasado martes por Schumi para xustificar a súa negativa a substituír a Felipe Massa en Valencia é realmente certa: o seu pescozo non pode soportar o esforzo de pilotar un F-1. «Intentámolo, si, pero o seu pescozo resentiuse», asegurou o doutor Johannes Peil, médico persoal do piloto desde fai nove anos, presente na conferencia de prensa que o ídolo alemán ofreceu onte en Xenebra.ABRIR + | PECHAR -
LESIÓNS NA COLUMNA
A enorme expectación que o propio Schumacher xerou co seu anuncio obrigoulle onte a explicar algo que preferise silenciar, e é que o accidente que sufriu o pasado 11 de febreiro no circuíto de Cartagena, cando pilotaba unha Fonda de Superbikes, foi «o máis grave» da súa vida. Naquela caída, o alemán danouse varias vértebras («danou a base do cráneo, lesión da que se recuperou ben», dixo Peil) e, o peor, rompeu unha das venas que regan o cerebro e que afectan á unión entre a cabeza e as cervicales.
É evidente que esa fractura é a que provoca, de momento («acabará curándose do todo, pero requiere tempo e repouso ou, como mínimo, menos axitación que correr na
F-1», engadiu o doutor), as fortes dores de pescozo que padeceu Schumacher trala dura sesión (67 voltas, todo un GP) que protagonizó en Mugello aos mandos do Ferrari 2007, co que o finlandés Kimi Raikkonen gañou o título. «Insisto, o único problema que impide a Michael volver á F-1 está precisamente no occipital», agregou Peil.
Xa sabemos, pois, que cando naquela ocasión trasladaron de urxencia a Schumacher ao hospital estaba realmente ferido. E que superou aquel mal grolo porque Schumi xamais deixou de facer vida de deportista de élite. É máis, aínda conserva o seu inmenso camión-gimnasio que instalaba no paddock xunto aos cinco enormes tráileres de Ferrari. «O seu estado físico é excelente para os seus 40 anos», engadiu Peil . Iso si, Schumacher recoñeceu onte que non se arrepinte de haberse retirado tralo Mundial do 2006, cando lle derrotou Fernando Alonso. «Tiña as baterías baleiras», sentenciou.
Alguén quixo saber onte como foron esas 67 voltas en Mugello aos mandos dun vello Ferrari. «Sentinme moi cómodo, recuperei vellas e agradables sensacións, paseino ben, divertinme, foi todo moi natural», explicou o sete veces campión do mundo. «A velocidade, o ruído, todo foi perfecto excepto ese indicio de dor, esa sospeita de que algo no meu pescozo, na miña cabeza, non ía ben. Baixo esa tensión, ese estrés, é cando a dor fíxose insoportable», explicou xustificándose de novo.
A PROBA DEFINITIVA
E foi entón cando Schumacher saíu ao paso dos que lle critican haberse crido Supermán e intuír que podía volver sen máis. «As sensacións que provoca un F-1 non podes reproducilas en ningún outro sitio, gimnasio ou simulador. Has de subirche a un F-1 para saber se podes correr ou non. E eu, ata que collín o Ferrari, non souben que non estaba preparado para correr», explicou Schumacher, que recoñeceu que é o peor momento da súa vida. «Estou triste e moi frustrado».
«¿Volverá intentalo?», preguntáronlle. «Agora non teño a cabeza para esas cousas», sentenciou.
A enorme expectación que o propio Schumacher xerou co seu anuncio obrigoulle onte a explicar algo que preferise silenciar, e é que o accidente que sufriu o pasado 11 de febreiro no circuíto de Cartagena, cando pilotaba unha Fonda de Superbikes, foi «o máis grave» da súa vida. Naquela caída, o alemán danouse varias vértebras («danou a base do cráneo, lesión da que se recuperou ben», dixo Peil) e, o peor, rompeu unha das venas que regan o cerebro e que afectan á unión entre a cabeza e as cervicales.
É evidente que esa fractura é a que provoca, de momento («acabará curándose do todo, pero requiere tempo e repouso ou, como mínimo, menos axitación que correr na
F-1», engadiu o doutor), as fortes dores de pescozo que padeceu Schumacher trala dura sesión (67 voltas, todo un GP) que protagonizó en Mugello aos mandos do Ferrari 2007, co que o finlandés Kimi Raikkonen gañou o título. «Insisto, o único problema que impide a Michael volver á F-1 está precisamente no occipital», agregou Peil.
Xa sabemos, pois, que cando naquela ocasión trasladaron de urxencia a Schumacher ao hospital estaba realmente ferido. E que superou aquel mal grolo porque Schumi xamais deixou de facer vida de deportista de élite. É máis, aínda conserva o seu inmenso camión-gimnasio que instalaba no paddock xunto aos cinco enormes tráileres de Ferrari. «O seu estado físico é excelente para os seus 40 anos», engadiu Peil . Iso si, Schumacher recoñeceu onte que non se arrepinte de haberse retirado tralo Mundial do 2006, cando lle derrotou Fernando Alonso. «Tiña as baterías baleiras», sentenciou.
Alguén quixo saber onte como foron esas 67 voltas en Mugello aos mandos dun vello Ferrari. «Sentinme moi cómodo, recuperei vellas e agradables sensacións, paseino ben, divertinme, foi todo moi natural», explicou o sete veces campión do mundo. «A velocidade, o ruído, todo foi perfecto excepto ese indicio de dor, esa sospeita de que algo no meu pescozo, na miña cabeza, non ía ben. Baixo esa tensión, ese estrés, é cando a dor fíxose insoportable», explicou xustificándose de novo.
A PROBA DEFINITIVA
E foi entón cando Schumacher saíu ao paso dos que lle critican haberse crido Supermán e intuír que podía volver sen máis. «As sensacións que provoca un F-1 non podes reproducilas en ningún outro sitio, gimnasio ou simulador. Has de subirche a un F-1 para saber se podes correr ou non. E eu, ata que collín o Ferrari, non souben que non estaba preparado para correr», explicou Schumacher, que recoñeceu que é o peor momento da súa vida. «Estou triste e moi frustrado».
«¿Volverá intentalo?», preguntáronlle. «Agora non teño a cabeza para esas cousas», sentenciou.
0 comentarios:
Publicar un comentario