Manuel Senra Caamaño está afeito empezar de cero. En 1980, recentemente cumprida a maioría de idade, abriu na súa Olveira natal un taller de reparación de vehículos ao que lle puxo o seu nome. Ía, como quen di, cunha man diante e outra detrás: «Era un local de cen metros cadrados e só tiña un elevador e unha caixa de ferramentas», lembra. Tiña tanta ilusión que non lle importou traballar día e noite, e ese esforzo viuse recompensado.En 1987 converteu o seu pequeno taller do municipio de Dumbría, que hoxe ocupa máis de 2.000 metros cadrados, no servizo oficial de Peugeot na zona, e no 95, xa metido de cheo no mundo dos ralis, cambioulle o nome á compañía polo de Senra Sport, mostra de que a súa carreira deportiva tamén ía moi en serio.Nos ralis tamén empezou de cero, por pura afección, porque era o que realmente lle gustaba e porque Manuel Senra demostrou con fartura que xamais se rende. «Comecei en 1983 nos karts e en 1985 paseime aos coches. Ou primeiro que tiven, un Renault 5, compreino a medias con cinco amigos. Custou un millón duascentas mil pesetas e eu puxen a metade», conta. Foi unha aposta arriscada, pero volveu deixar claro que con traballo todo é posible. E vaia se o é. Ás súas costas, un impresionante palmarés: máis de 40 vitorias absolutas en Galicia na modalidade de asfalto, con cinco títulos de campión consecutivos entre o 2001 e o 2005, aos que sumou outro de terra e outro máis de montaña. E a pesar de que o seu currículo deportivo é impresionante, Senra pai quítalle importancia: «Eu só son un afeccionado», di. «Víctor é moito mellor ca min», engade con orgullo.O RELEVO
«Eu tíveno moito máis doado», asegura o fillo. El colleu un volante por primeira vez (tamén o dun kart) con só doce anos, e ao catorce converteuse no subcampión galego de karting na categoría júnior. Ao cumprir o dezaseis debutou en autocrós cun Peugeot 106 e en canto sacouse o carné de conducir botouse á estrada, onde se converteu nun dos pilotos máis prometedores. Desde entón non deixou de acumular trofeos, e a pasada tempada converteuse no subcampión absoluto de cópaa Produción Rallye Racing, unha das probas máis importantes de España.«Quedou a só un segundo do primeiro», laméntase Manuel, xa que o primeiro posto supúxolle facerse cun coche propio. Non puido ser, así que Víctor continúa alugando o Mitshubishi Lancer Evo X co que compite. «Ao quedar segundo ou ano pasado ten axuda do preparador, pero aínda así segue a ser un deporte moi caro», explica Senra pai, quen recoñece que el, aínda que ten catro coches propios (agora utiliza, sobre todo, un Peugeot 306 Maxi) segue participando en ralis grazas á axuda dos patrocinadores. «AD Regueira e Xestoría Pousa levan comigo dende hai moito tempo, así que cubro gastos», explica o veterano piloto.Ese é precisamente o hándicap do deporte que os dous Senra adoran. «É moi caro, carísimo», din case ao unísono. Por iso, Manuel non pode evitar entristecerse ao facer un repaso da tempada que está a facer o seu fillo. «Tivo moi mala sorte, porque ou coche rompeulle en dúas probas», explica. Dóelle, porque está convencido de que Víctor ten moitas posibilidades na competición profesional. «É un piloto moi completo e a miña esperanza é que algunha empresa se fixe nel e que lle paguen por correr», engade.Por separadoManuel e Víctor correron moitas veces nos mesmos ralis, aínda que en distintas categorías, pero xamais se lles pasou pola cabeza compartir vehículo. «Ningún dous dous valería de copiloto, así que sería imposible. Eu non podo ir de copiloto nin nun coche normal», resolve o pai, á vez que engade que «ningún piloto vale para copiloto», un papel, di, para o que hai que reunir unhas características especiais. «Xogan un papel fundamental. Nós levamos ou volante, pero sen eles non poderiamos facer nada», explica.A pai e fillo gústalles a velocidade, á vista está, e nin sequera os accidentes, que tamén os houbo nas súas carreiras deportivas, fixéronlles perder a paixón por ela. «Nunca houbo nada grave», indica Víctor, pero Manuel lembra que nunha ocasión nunha proba celebrada en Noia levou un bo susto. «Rompín tres costelas, pero era moi novo e non tiña medo», ri .A velocidade, iso si, déixana para a competición. «Para correr están vos circuítos ou vos ralis», conclúe Manuel, quen mantén intactos os puntos do seu carné. «Na estrada hai que estar moi atentos», engade Víctor. El si que perdeu algún, pero ningún, especifica, por pisar de máis o acelerador. Iso déixao para seguir subíndose aos podios.
0 comentarios:
Publicar un comentario